اثربخشی طرحواره درمانی در کاهش شدت فعالیت طرحواره های ناسازگار اولیه جانبازان مرد مبتلا به اختلال استرس پس از ضربه

زمینه و هدف: با وجود روش های درمانی متنوع روان شناختی برای درمان اختلال استرس پس از ضربه، هنوز هم تعداد قابل توجهی از این بیماران ، به درمان ها پاسخ نمی دهند و یا بهبود نسبتاً کمی را نشان می دهند. هدف این مطالعه بررسی اثربخشی طرحواره درمانی در کاهش شدت فعالیت طرحواره های ناسازگار اولیه جانبازان مرد مبتلا به اختلال استرس پس از ضربه بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، که بر روی 3 نفر جانباز مرد مبتلا به اختلال استرس پس از ضربه انجام شد، 21 جلسه درمان طرحواره درمانی مطابق با الگوی یانگ جهت تغییر در میزان و شدت طرحواره های ناسازگار اولیه بر روی آزمودنی ها انجام کرد و سپس در پایان پروتکل درمانی و نیز در دوره دو ماهه پیگیری میزان تغییرات مورد ارزیابی مجدد قرار گرفت. ابزار پژوهش پرسشنامه فرم کوتاه طرحواره یانگ، پرسشنامه جبران یانگ، پرسشنامه اجتناب یانگ ـ رای، پرسشنامه بالینی چند محوری میلون، مقیاس اجرایی بالینی اختلال استرس پس از ضربه، مقیاس می سی سی پی برای اختلال استرس پس از ضربه و مصاحبه تشخیصی جامع بین المللی بودند. داده ها ّباآزمون های معنی دار بالینی و تغییر شاخص پایا تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: طرحواره درمانی باعث کاهش شدت فعالیت طرحواره های ناسازگار در بیماران مبتلا به اختلال استرس پس از ضربه شده و دوره پیگیری روند درمان نشان از دوام دستاوردهای درمان دارد. نتیجه گیری: طرحواره درمانی با آماج قرار دادن ریشه های رشدی اختلال و بازسازی طرحواره های ناسازگار، قادر به درمان پایدار علایم مبتلایان به اختلال استرس پس از ضربه و کاهش شدت فعالیت طرحواره های ناسازگار در آنان شده است.